Staphylococcus Epidermidis

Tien dagen in het ziekenhuis, twaalf weken antibiotica waarvan acht weken via het infuus en vier weken tabletten. Dat is er voor nodig om Staphylococcus Epidermidis te bestrijden die een wondinfectie heeft veroorzaakt. Dat betekent dat er iedere dag een verpleegkundige komt om een nieuw zakje (in een container) antibiotica aan mijn draagbare infuuspomp te bevestigen. Dat ik iedere week mijn bloed moet laten controleren. En dat fysiotherapie (training) voorlopig in de ban is, want dat vraagt meer dan mijn lichaam aan kan.

De periode in het ziekenhuis in Amsterdam was ronduit ellendig. Het was natuurlijk al een enorme tegenvaller dat ik er moest blijven. Dat de wond in de operatiekamer en onder narcose schoongemaakt moest worden. Maar daarna stapelde de ene na de andere tegenslag zich op. Het infuus aanleggen in mijn hand deed ontzettend pijn en moest drie keer overnieuw (auw!). Ik lag letterlijk aan mijn bed gekluisterd met in iedere arm een infuus (snik). Ik was een dag en een nacht kotsmisselijk (bleh). Het infuus in mijn linkerhand sneuvelde en moest opnieuw aangebracht worden (help!) Ik kreeg een gipsspalk voor de nacht om de stand van mijn voet goed te zetten (ook dat nog). Het bloed afnemen wilde 1, 2, 3 keer niet lukken (grmbl). Het wilde gewoonweg niet stromen. “Dat komt door de chemotherapie; die tast de vaten aan” legden de verpleegkundigen mij uit. Nou lekker dan. En net toen we een douchebeurt (die ik al maanden ontbeer) aan het voorbereiden waren en een laborant probeerde wat bloed uit mijn arm te krijgen, kwam de chirurg nog even binnen met de mededeling dat ik twaalf (!) weken aan de antibiotica moest en dat ik zo een picc lijn zou krijgen (wat!). En hup! Daar stonden ze al klaar met alweer een operatiehemd om me weg te brengen naar de picc lijn afdeling. Ik was compleet overdonderd en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Wat is een picc lijn? Waarom? Waar dient het voor? Wat gaat er gebeuren?

Voor de duidelijkheid: een picc lijn is een centraal infuus. Via mijn bovenarm is een slangetje in een ader ingebracht tot net boven mijn hart. Via dit slangetje krijg ik acht weken lang 24 uur per dag antibiotica toegediend. Deze picc lijn kan maanden blijven zitten. Het voordeel is dat er nu geen infuus meer geprikt hoeft te worden in mijn hand. Het nadeel is dat het jammer is dat het nodig is.

Kortom, het was een nachtmerrie. Ik voelde me eenzaam, alleen, verdrietig, teleurgesteld, somber en wanhopig. Het was meer dan ik kon verwerken en ik heb heel veel gehuild. Voor mij was dit een van de zwaarste weken in mijn leven. Het was en is een enorme tegenvaller in mijn genezingsproces. Geen vooruitgang meer. Alleen maar hopen dat drie maanden antibiotica voldoende is om het beestje uit te roeien…

“Hoe gaat het met je?” lees ik dan in mijn appjes. Heel lief, deze belangstellende berichtjes, maar ik weet niet meer hoe ik deze vraag moet beantwoorden. Ik kan het niet uitleggen in een appje. Ik voel me goed, maar ik ben doodziek. Ik ben een beetje snel moe, maar verder gaat het best. Ik heb geen pijn, maar ik kan niet lopen. Ik vind het leuk als je op bezoek komt, maar ik kan geen koffie  zetten.

Schroom niet om me te bellen. Dat vind ik fijn. Als ik slaap, staat mijn telefoon uit. En als het ongelegen komt, dan zeg ik dat eerlijk.

Tot gauw!

P.S.  Heb je al geprobeerd om na het plassen je broek op te hijsen terwijl je op één been staat en je je met één hand moet vasthouden? Probeer het dan nog eens, maar dan met ook nog een tas om je nek…! 😉