In beweging

Vandaag is het pyjamadag. Een dag om me over te geven aan totale, absolute rust. Schaamteloos lang uitslapen, buiten in pyjama ontbijten, in de tuin hangen en wielrennen kijken, kraaltjes rijgen en pizza laten bezorgen. Vandaag geen thuiszorg over de vloer, geen verpleegkundige die een nieuwe dosis antibiotica komt aansluiten, geen apotheek die medicijnen komt brengen, geen fysiotherapeut die me in beweging zet, geen laborant aan huis die bloed komt afnemen. Even HE-LE-MAAL niks…. Wat een luxe, een kadootje!

In welke mate belemmerde de pijn u bij uw dagelijkse activiteiten? – Helemaal niet

Kunt u klusjes doen zoals stofzuigen of in de tuin werken? – Kan het niet

Kunt u een boodschappentas dragen? – kan het niet

Wordt u door uw gezondheid op dit moment beperkt in het door het huis lopen? – Behoorlijk

Ik heb moeite om al mijn gewone vrijetijdsactiviteiten met anderen te doen – Altijd

Voelt u zich depressief? – nooit

Voelt u zich ongelukkig? – soms

Dit is een greep uit de vragenlijst die ik met enige regelmaat moet invullen voor de artsen in het ziekenhuis. Ik hoop dat je nu begrijpt waarom de vraag ‘Hoe gaat het met je?’ zo moeilijk te beantwoorden is. Want ik heb geen pijn (dat gaat goed) maar ik kan geen boodschappentas dragen (dat gaat niet). Ik ben niet depressief of ongelukkig (dat gaat goed) maar ik kan niet lopen (dat gaat niet). ‘Naar omstandigheden goed’ is dan waarschijnlijk het beste antwoord.

Feitelijk is het veel beter. Ik had het gewoon te druk om een blog te schijven. Ik was bezig om stappen te zetten. Ondanks de vervelende infuuspomp waren er veel positieve ontwikkelingen. Zo kan ik me nu zelf wassen in de keuken! Met stromend water! Heerlijk om dat weer te voelen! En ik ben lekker bezig geweest om helemaal zelf granola te bakken in de oven! Mmmmm zo lekker bij het ontbijt! En ik heb de eerste stappen gezet met krukken! Dat voelt voor mij als lopen.

Maar ik kreeg ook een scootmobiel. En dat ging gepaard met onverwacht gemengde gevoelens. Het eerste en enige wat je denkt bij zo’n apparaat is: vrijheid! En dat dacht ik ook heel blij. Totdat ik ermee ging rijden. Want dat bleek ineens heel confronterend te zijn. Ten eerste had ik door alle medische toestanden nauwelijks ruimte in mijn agenda om erop uit te gaan. Ten tweede waren alle prikkels buiten in combinatie met het leren besturen van de scootmobiel erg vermoeiend. Tenslotte het besef dat je invalide bent. Oef. Dat was vooral heel confronterend toen ik een winkel in reed. ‘Ojee, help! Als ik maar niet alle rekken omver rij… Of tien keer heen en weer moet steken om de hoek om te komen… Als ik er maar bij kan…’ Vreselijk, dat gevoel van hulpeloosheid. Gelukkig heb ik het glansrijk doorstaan. En omdat je het alleen leert door het te doen ben ik al talloze winkels in geweest. Zonder brokken. Kijk, dat geeft vertrouwen. Heerlijk zo’n scootmobiel! Vrijheid! 😊

En hoe gaat het verder? Nou, ik ben niet zonder kleerscheuren tweeënzestig geworden. Echtscheidingen, burn-out, financiële crises, verlies van dierbaren, depressies: ze hebben hun sporen nagelaten. Maar ik heb er ook een belangrijke les uit geleerd: ik kan er bovenop komen, de moeilijkheden overwinnen en weer een gelukkig leven opbouwen. En ik heb me herinnerd hoe ik dat toen heb gedaan en dus hoe ik dat nu ook weer kan doen. Ik heb gehuild, ik ben somber geweest, was vaak moedeloos maar altijd wist ik het leven weer leuk te maken voor mezelf. En die wetenschap geeft me nu kracht om door te gaan.

En het klinkt zo simpel, kraaltjes rijgen. Maar het geeft me rust en voldoening. Ik word blij als een creatie gelukt is. En met die creaties kan ik weer anderen blij maken*. Zo ontstaat er uit deze moeilijke tijd iets moois.

*) binnenkort op Instagram onder de naam JoyzzRegensburg

Eén reactie

  1. Lieve vriendin,

    Ik vind de bocht die je maakt naar je verleden om te zeggen ik ben niet voor niks 62 geworden en ik heb van alles meegemaakt: en ik zou zeggen goed overleefd!! Nee ik ben geen voorstander van te zeggen van je fouten of wat dingen die gebeuren leer je alleen soms wel. Maar je leert ook van de positieve dingen.

    Het gaan rijden in een scoop mobiel was voor mij ook een stap as: nu hoort echt bij de krakkemikkige. En ik heb nog het voordeel dat ik uit kan stappen en even naar rek toe kan lopen om iets te pakken. Opeens kijken mensen dan wel stomverbaasd. So what, jij moet het nu doen met het lijf dat je nu hebt. Ik vind het fijn dat mensen die minder mobiel zijn goed zichtbaar zijn in onze samenleving. Nou Joyce, daar draag jazeker gaan wij ook met deze blog.

    Lieverd: je doet hetGoed!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *