Ik heb al twee jaar de wc niet schoongemaakt. Er was geen beginnen aan. Wat een rotklus! Veel te ingewikkeld. En het waren er nog twee ook! Moeilijk in het kwaadraat dus. In ons appartement hebben we nog maar één wc. Wel zo makkelijk. En ik heb hem ook al schoongemaakt! De afgelopen jaren heeft Frans het gedaan en nu kan ik het zelf weer. Nooit gedacht dat ik daar blij van zou worden.
Stapje voor stapje neem ik steeds meer taken in het huishouden over. Zoals de kamer stofzuigen… jawel ik heb zelf de robot aangezet! Of dan is Frans verbaasd dat er eieren in huis zijn want die waren toch op??! Maar in de fietstassen van mijn nieuwe fiets neem ik makkelijk zelf alle boodschappen mee. Het is heel erg fijn om mijn vrijheid weer terug te hebben.
Intussen zijn we dus verhuisd en wonen we comfortabel gelijkvloers. Dat ging niet bepaald van een leien dakje. Zo moesten we afscheid nemen van de grote boekenkast omdat die niet in de lift paste. En moesten we vier weken wachten op ons nieuwe bed en de kledingkast. Verder doen we de afwas met de hand en warmen we het eten op in een pannetje in plaats van in een magnetron. Maar hé we zijn gelukkig en gezond!
Eindelijk konden we op vakantie naar Debbie en Olivier die nu in Bretagne wonen. Goed voorbereid stapten we in de trein. De grote koffer had ik vast vooruit gestuurd met de handige service van Bagbooking. Met slechts één kleine koffer gingen we op reis zodat ik mijn handen vrij had om me vast te houden waar nodig. En dat was maar goed ook want we zijn een hoop trappen tegen gekomen onderweg. En traplopen gaat nog niet zo soepel. Het was dus een hele uitdaging. De eerste. En er volgden er nog veel meer…
Stel je de uitrit van je oprit voor. Je rijdt weg met je auto en moet de stoep oversteken om de straat in te rijden. Gelukkig heeft jouw gemeente het stoepje van nauwelijks een meter breed keurig geasfalteerd. Het is een zacht glooiend pad geworden met fijne schuine kanten waar je auto soepel overheen rolt. En voor moeders met kinderwagens loopt het op rolletjes. Voor mij met mijn manke been was het echter als een evenwichtsbalk. Waar zet ik mijn voet neer? Helt de stoep naar beneden, naar links of naar boven? Hoe kom ik om die boom heen? Terwijl Frans bewonderende uitroepen slaakte over de omgeving was al mijn aandacht slechts gericht op het wegdek. Quel dommage!
Hetzelfde gold voor het uitstapje naar Cap Fréhel. Bretagne in optima forma: een prachtige rotskust met daartussen stralende goudgele zandstranden. Wandelen over de kliffen daagde me uit om mijn grenzen te verkennen en ze te verleggen. De eerste keer was het moeilijk en vergat ik om te genieten. Later ging het beter, had ik geleerd dat naar boven lopen makkelijker is dan naar beneden en dat een helling nemen eenvoudiger gaat dan een trap. Toen kon ik genieten van de zon op mijn gezicht, de wind in mijn haren en de fantastische vergezichten.
Ons leven heeft een nieuwe wending gekregen. We huren een flat en we bezitten een zomerhuisje. Frans begint aan zijn laatste schooljaar voor zijn pensioen en ik start in september met een heuse job!
Voor wat betreft Niet zomaar een bult laat ik het hierbij. Geen nieuws (geen blog) is dan goed nieuws.
Ik ga nu schrijven voor De Maretak, om lotgenoten te helpen. Zodat zij troost en kracht kunnen putten uit de herkenning, de woorden en het gezelschap van de mensen van het inloophuis. Want kanker heb je niet alleen.
Www.demaretakveluwe.nl