Op 11 oktober 2021 kreeg ik te horen dat de bult in mijn rechter scheenbeen een kwaadaardig gezwel was. Wat er dan door me heengaat, en wat er vervolgens met me gebeurt… daarover gaat dit blog. Op 61-jarige leeftijd kom ik terecht in de wereld van ziekenhuizen, onderzoeken, behandelingen en in spanning afwachten.
Dit blog is bedoeld om mijn verhaal te delen met mijn vrienden, familie en bekenden. Maar vooral ook voor anderen die te maken hebben met kanker. Die rotziekte die je leven op zijn kop zet. Die angst, verdriet en pijn veroorzaakt. Ik schrijf voor lotgenoten en de mensen in hun omgeving. Omdat het mij hielp om de ervaringen van anderen te lezen. Om te weten dat je niet de enige bent. Om je voor te bereiden op wat komen gaat. Om je een hart onder de riem te steken. Om je te inspireren. Om je hoop en moed te geven.
Al bijna 20 jaar is Frans mijn lieve, vrolijke en zorgzame man. Mijn steun en toeverlaat. Mijn stimulator en rem. Die het er nu ook moeilijk mee heeft. Want kanker heb je nooit alleen. Sinds we elkaar kennen, stijldansen we samen. We zouden net aan een danscursus beginnen bij een (voor ons) nieuwe dansschool toen we dit slechte nieuws kregen. Maar we hebben nog meer hobby’s. We trekken er graag samen op uit om nieuwe dingen te ontdekken: een fort, een stadje, een museum. We houden van muziek en van wandelen en fietsen. En sinds de zomer bowlen we op donderdagmiddag met de 50+ club en dat is supergezellig!
Gelukkig hebben we veel lieve familie en vrienden om ons heen. En twee kleinkinderen op loopafstand. Oh wat zijn we blij dat we in februari naar Harderwijk zijn verhuisd om dichter bij ze te zijn. Want die twee schatjes zijn een bron van levenskracht! Ook de maandelijkse BBQ-feestjes met familie en de museumtour met vriendinnen zorgen voor veel plezier in mijn leven. En ik heb me vast voorgenomen om hier nog heeeeeeel lang van te genieten!
