Reizen, dansen en bestralen

Daar lig ik dan. Op een harde plank, met ontbloot bovenlijf en de armen omhoog in armsteunen. Heel klein en kwetsbaar voel ik me. Blauwe laserstralen zijn gericht op de getatoeëerde markeringspunten op mijn lichaam. Als ik in de goede positie lig, schuift de plank de ring in. En dan is het een kwestie van stil liggen. De stereotactische bestraling begint. Het doet geen pijn, ik voel er niks van. Maar ik lig daar wel 15 tot 20 minuten alleen met mijn gedachten. Denkend aan dat plekje in mijn long. Nee, het is geen longkanker; het is een hoopje foute cellen dat uitgeroeid moet worden. ‘Hoogstwaarschijnlijk’ een uitzaaiing van de sarcoom uit mijn been. Fysiek heb ik geen last van de bestraling maar mentaal is het wel een opgave. Acht keer met de taxi heen en weer naar Almere. Acht keer een halve dag kwijt aan behandeling. Acht keer 15 minuten stil liggen. Alleen met mijn gedachten.

Het zit erop. Als het goed is, zijn alle foute cellen nu uit mijn lichaam verwijderd. Ik kan weer verder met mijn leven. Nu ik weer vrij goed kan lopen (zonder stok!) begin ik stap voor stap weer de dingen te doen die ik gewend was. De dingen waar ik plezier in heb. Zoals wandelen in het bos waar talloze paden zich uitstrekken om verkend te worden. Twee, drie, vier kilometer… steeds groter is de afstand die ik kan lopen. De Schaapskooi is niet ver weg, maar wel 21 meter hogerop. Dat is ongeveer acht verdiepingen omhoog over een afstand van ruim 2 kilometer. Geloof me, dat voel je wel in je benen! Maar het weidse uitzicht over de heide maakt het alleszins de moeite waard. Daarom zijn we op Hemelvaartsdag gaan dauwtrappen naar de Schaapskooi. Hijgend en puffend ben ik boven gekomen op de fiets. Daar hebben we op een bankje ons meegebrachte ontbijt opgepeuzeld terwijl we zaten te genieten van de zonsopgang. En de stilte. Geluk zit in eenvoudige dingen.

Laatst ben ik ook samen met Frans in de trein gestapt om me voor te bereiden op onze reis naar Bretagne deze zomer. Het was een test om te kijken wat voor obstakels ik tegenkom onderweg. Nou, obstakels waren er! Bij het overstappen in Amersfoort moesten we van het ene naar het andere perron. Dat is op zich niets bijzonders en dat was een van de uitdagingen bij deze reis. Dus hup, op de roltrap gestapt. Dat vond ik al spannend genoeg. Op zulke momenten zeg ik tegen mezelf: “ik kan het” – dat helpt enorm. Mezelf aanmoedigen. Eenmaal op het andere perron ontdekten we dat de trein 40 minuten vertraging had. Gelukkig vertrok er nog een andere trein veel eerder. Maar wel van een ander spoor. Dus hup, weer de roltrap op en de roltrap af. Goede oefening zal ik maar zeggen. Maar eenmaal aangekomen in Hilversum kreeg ik pas een echte hindernis voorgeschoteld: noch de lift, noch de roltrap werkten. En dat betekende traplopen! Gelukkig was er geen tijdslimiet, want erg snel gaat het niet. Maar als ik steeds de ene voet op dezelfde trede erbij zet dan kom ik wel boven (of beneden). Je staat er nooit bij stil (letterlijk) maar ook het stadscentrum zit vol hindernissen als je wat wankel op je benen staat. Om te beginnen zijn er overal etalages die schreeuwen om je aandacht. Ten tweede lopen er veel mensen die naar die etalages kijken en niet op jou letten. En dan zijn er nog onverwachte opstapjes, schuin aflopend plaveisel, goten, bloembakken en paaltjes. Het is dus oppassen geblazen. Afijn, ook deze hindernisbaan heb ik met succes afgelegd. Dit reisje was daarom een enorme opsteker voor mijn zelfvertrouwen. De volgende keer ga ik alleen!

In deze maand van feestdagen word ik geplaagd door herinneringen aan vorig jaar. Koningsdag, Bevrijdingsdag, Hemelvaartsdag… ze herinneren me eraan hoe beroerd ik eraan toe was een jaar geleden. De hele maand mei was ik toen ziek. Ik had een neutropene sepsis na de chemo, kreeg een bloedtransfusie, hoestte de longen uit mijn lijf, kon een schimmelinfectie in mijn mond nog net voorkomen en kreeg ook nog COVID bovendien. En lopen was er niet bij. Het herinnert me eraan hoever ik al gekomen ben, wat een weg ik heb afgelegd. En hoe ik nog steeds vooruit ga.

Een van de mijlpalen in deze periode is dat de fysiotherapeut me heeft geleerd hoe ik het beste kan opstappen en afstappen van een fiets. Nu dat lukt, heb ik meteen een nieuwe elektrische fiets uitgezocht. Eentje met een kleinere wielmaat en een kleiner frame met lage instap. Nee, geen kinderfiets! Maar wel eentje waarbij ik met mijn voeten bij de grond kan. En dat heb ik mijn hele leven nog niet meegemaakt! De driewielfiets gaat weer terug naar de WMO. En dan voel ik me weer ‘normaal’ en ga ik kilometers maken…

Wat wel het allerleukste was in de afgelopen weken is dat we gedanst hebben! Ik heb nog moeite met het kruisen van mijn benen en met mijn slechte been kan ik nog niet op mijn tenen staan, maar verder ging het best goed. Mijn doel is bijna bereikt… Nog even flink kuiten rekken en kracht opbouwen in mijn voet en dan kunnen we het nieuwe dansseizoen weer fijn lessen gaan volgen. En dat is een krachtige motivatie om te blijven trainen!