“De operatie is 110% geslaagd mevrouw, want we hebben in plaats van één zelfs twee bloedvaten mee kunnen verhuizen” vertelde de chirurg mij toen ik bijkwam van de narcose, “We zijn heel content en de operatie is zonder complicaties verlopen.” Een eindeloos gevoel van blijdschap en opluchting overspoelde mij op dat moment. Weg bult. Wat een mijlpaal!
Zeven uren lang is een team van (misschien wel meer dan) 10 blauw gemutste mannen en vrouwen bezig geweest met de operatie. Zeven uren om de tumor te verwijderen en mijn onderbeen te reconstrueren. Zeven uren waarin ik lag te slapen en familie en vrienden in spanning zaten…
“Goedemorgen, hoe gaat het met u? Komt u maar uit bed!” zei de fysiotherapeut opgewekt tegen me nadat ik twee dagen absolute bedrust had gehad. Maar uhhh… ik mag 6 weken niet op mijn been staan! “Daar hebben we het looprek voor. Loopt u maar naar de stoel!” Pfffff wat was dat vermoeiend! Vooral het nadenken bij iedere beweging: overeind komen, benen buiten het bed zwaaien, looprek vastpakken met twee handen, linkervoet neerzetten en rechtervoet in de lucht laten hangen, op een been gaan staan, op het rek steunen en dan op een been huppen, rek verplaatsen, huppen en weer rek verplaatsen… en na 3 meter uitrusten op de stoel. En toen weer terug naar het bed. “Dat ging goed, mevrouw! U kunt morgen wel naar huis!”
Schrik! Naar huis? Morgen al? Nou, echt niet! Daar ben ik nog helemaal niet aan toe! De daarop volgende dagen raakte ik iedere keer een beetje in paniek als iemand begon over naar huis gaan. Ik ben nog nooit zo bang en onzeker geweest als die ene week in het ziekenhuis. Fysiek ging het wel goed met me maar mijn arme hoofd kon het allemaal niet bijhouden. Er kwamen ook zoveel mensen aan mijn bed met zoveel informatie en zoveel vragen. En alles was nieuw, onbekend en spannend. Het was gewoon teveel om te verwerken. Gelukkig bleek later dat het kwam door de Oxycodon dat ik me net een bang konijntje voelde en dat mijn hoofd een beetje wazig was. Toen dat na een week eenmaal opgehelderd was, kon ik met een gerust hart naar huis.
Thuiskomen was niet zozeer een feest maar dubbel zo hard werken. Daar werden Frans en ik keihard geconfronteerd met alles wat ik nu NIET kan. Want ik verplaats mij met hulp van een looprek dat ik met twee handen moet vasthouden. Daar krijg ik wel spierballen van, maar tegelijkertijd is het onmogelijk om bijvoorbeeld een glas water te verplaatsen of om mijn handen te wassen. Veel verder dan van mijn bed naar de wc naar de eettafel en weer naar mijn bed dat in de woonkamer staat kom ik niet. Voor de rest moet Frans alles voor me doen: glaasje water pakken, eten koken en op tafel zetten, boodschappen halen, zorgen dat de was gedaan is, dat er schone kleren klaarliggen, dat mijn laptop verplaatst wordt, dat de kussens op het bed liggen of juist eraf gaan en noem maar op.
In 3 dagen waren we er wel achter dat dit meer was dan we met zijn tweeën aankonden. Letterlijk bij iedere actie moesten we nadenken over hoe je dat dan kon doen. Hoe kan ik me nou het makkelijkste wassen? Ik kan niet naar boven naar de badkamer, ik kan ook niet aan de gootsteen in de keuken staan want ik moet me vasthouden met één hand en kan maar op één been staan… en zo gingen we voor alles oplossingen bedenken. En dat is dus vreselijk vermoeiend. Gelukkig konden we thuishulp inschakelen die twee keer per dag komt om mij te helpen met wassen en aankleden en dat scheelt een stuk. Nu nog huishoudelijke hulp regelen, maar dat duurt wat langer voordat dat rond is.
Het kostte tijd om een balans te vinden tussen rust en activiteit. Wat is nou het beste voor me? Wat voelt fijn: de hele dag op bed hangen of af en toe ook gewoon één of twee uur voor de tv zitten? Het was een beetje zoeken en uitproberen maar wat overheerst is dat het vermoeiend is. Ik heb nu geleerd dat genezen energie en tijd kost.
Inmiddels ben ik alweer twee weken thuis en gaat het iedere dag een stukje beter. Langzaamaan zijn we gewend aan al die verschillende dames die iedere dag komen helpen, is de boel beter georganiseerd en komt er meer rust in onze dagen. Er is nu ook ruimte in mijn hoofd om dit blog te schrijven en om iedere dag een beetje te werken! 😊