Kritieke zorg uitgesteld

“De Jonge bekrachtigt fase 2D: kritieke zorg uitgesteld, hulp vanuit Defensie” zo kopte Nu.nl afgelopen vrijdag. En verder: “Dat is de laatste fase voor code zwart en betekent concreet dat ziekenhuizen binnenkort geen chemotherapie, niertransplantaties en andere kritieke planbare zorg meer bieden. Het gaat om operaties en behandelingen die binnen zes weken zouden moeten worden uitgevoerd.”

Shit, ik heb ook kritieke zorg nodig! Ik heb een behandeling nodig binnen zes weken! Het nieuws kwam als een mokerslag. Duizend vragen tollen weer door mijn hoofd: wordt mijn behandeling uitgesteld? Hoe snel groeit de kanker? Ga ik het wel redden?

En dan de timing: dit nieuws komt als ik al twee dagen zit te wachten op een telefoontje van de dokter. De uitslag van de biopt zou nu binnen moeten zijn. Belt hij niet omdat ze aan het puzzelen zijn wie al dan niet met voorrang behandeld gaat worden? Maar het is vrijdag vijf uur; hij zal vandaag wel niet meer bellen. En om 7 uur is er nieuwe persconferentie die ook slecht nieuws brengt.

Ineens voel ik me heel klein en kwetsbaar. De tranen springen me in de ogen. Wat kan ik nog wel doen? En wat kan ik beter laten? Wat is wijsheid? Maandag wel of niet die training geven? Toch blijven bowlen?
En zo gaan we het weekend in…

Na een nacht slapen heb ik besloten om het heft in eigen hand te nemen. Afwachten ligt niet zo in mijn aard. Ik ga mijn zelfgenezend vermogen aan het werk zetten. Want al 30 jaar geloof ik dat je jezelf kunt genezen en ziektes kunt voorkomen. Wie mij al langer kent, weet dat ik altijd roep dat ‘ik niet meedoe aan de griep’ als dat heerst. En dat ik zelden ziek ben. Ik ben ook geen voorstander van pillen, zeker niet als je die je hele leven moet blijven slikken.

Een lichamelijke ziekte heeft altijd een mentale/emotionele oorzaak. Heb je last van je oren, wat is het dan dat je niet wilt horen? Heb je keelpijn, wat is het dan dat je je strot niet uit krijgt? Word je je bewust van dat dieper liggende probleem dan kun je genezen.

Ik ga dus op zoek naar de dieper liggende oorzaak van mijn aandoening en ga zo zelf (mee)werken aan mijn eigen herstel… In een volgend blog zal ik meer vertellen over hoe ik dat doe.

Vandaag, maandag belde de dokter me al vroeg op. Na zijn welgemeende excuses vertelde hij me dat er nog geen definitieve uitslag is van de biopt. Ze denken nu aan een leiomyosarcoom, maar donderdag verwachten ze de precieze uitslag. Pfffff, weer een ander moeilijk woord voor de bult in mijn been na liposarcoom, chondrosarcoom, lymfoom. Een paar weken bestraling zal sowieso de eerste behandeling worden. En als het meezit gaat die volgende week al beginnen!

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *