Hier zit ik dan. Een week na de eerste chemokuur. Eindelijk helder en rustig genoeg om een samenhangend verslag te schrijven. Want wat was het een achtbaan!
Je hoort dat het zwaar is, dat je er ziek van wordt, maar je hebt feitelijk geen idee wat je te wachten staat.
Dus ben ik woensdagochtend samen met Frans rustig en vol goede moed in de trein naar Amsterdam gestapt. Onderweg werden we getrakteerd op een prachtige zonsopgang en het wandelingetje naar het VUmc was zeker geen straf. Maar dan…
Een ziekenhuiskamer en een groep mensen om je heen die ineens van alles met je moet en van je wil. Tachtigduizend vragen: ‘wilt u een laken op uw bed’, ‘is dit uw eerste kuur?’, ‘wilt u koffie? met een gebakje erbij?’, ‘Gaat u mee voor het hartfilmpje?’ ‘We leggen het infuus aan… AU, dat ging mis. ‘Wilt u uw koffer uitpakken?’ man, ik krijg er niet eens de tijd voor…
‘Ik ben uw verpleegkundige, ik ben de arts in opleiding, ik ben de zaalarts, ik ben uw voedingsassistent… pfffff.
Er is bloed afgenomen, een hartfilm gemaakt en ik word twee uur lang ‘gespoeld’. Daarna ben ik goedgekeurd om mijn eerste shot te ontvangen: doxorubicine, een mooi oranje goedje 😉 dat in 10 minuten naar binnen druppelt. En daarna krijg ik het volgende chemische middeltje dat 4 uur lang mijn lijf in druppelt.
Inmiddels is het al bijna avond terwijl Frans al die tijd lijdzaam heeft zitten toekijken. Als ik gegeten heb en mijn 4 liter spoeling aan de infuuspaal hangt (die 20 uur moet lopen) is het tijd voor hem om naar huis te gaan. Morgen kan hij maar beter thuis blijven vind ik. Uitslapen, rusten en wat boodschappen doen voor de Kerst. Ik ben in goede handen.
Weet je wat er gebeurt als je 4 liter vocht toegediend krijgt??? Dan ben je ineens 2 kilo zwaarder en dan moet je plassen, plassen, plassen!!! Ieder uur weer. De hele nacht door. Gezellig samen met de infuuspaal naar de wc.
De volgende ochtend voelde ik me goed toen ik wakker werd en ik deed wat ik altijd doe: bedenken wat zal ik die dag eens zou gaan doen. Door de gang wandelen is de moeite niet waard, het is saai en een hele kleine afstand. M’n bloeddruk is hoog. Maar hé weet je… er staat een hometrainer op de gang! Een beetje beweging kan geen kwaad. Dus hup! lekker een half uurtje fietsen. Duimpjes omhoog, ik voel me top! Maar oh, daar staan ineens drie mensen met een bezorgd gezicht om me heen naast de hometrainer… Hoe voelt u zich? Gaat het wel goed? – Tuurlijk met mij is niks aan de hand! – uw bloeddruk is wel hoog. Nou weet je, ik fiets nog even door en daarna ga ik rustig op mijn bed zitten tekenen, lekker zen en aan het eind van de middag komen mijn broer en zwager nog even op bezoek! Prima gevuld dagje….
In feite was ik helemaal hyper, Hieperdepieper. Ik liep een partij te stuiteren van hier tot ginder. Ik had het gevoel dat ik de hele wereld aan kon. Maar dat was toch niet helemaal de bedoeling. En eerlijk gezegd is het ook best naar als je je hart hoort bonken als je rustig gaat liggen. Dus dat moest gecorrigeerd worden. Maar ik had wel een hele gezellige visite!
De tweede ochtend werd ik heel anders wakker…. “Goedemorgen, wat wilt u eten?” vroeg de voedingsassistent mij op een vrolijke opgeruimde toon. “Misselijk…” was het enige wat ik er halfzacht uit kon brengen. MISSELIJK!!! ☹ Oh bah. En brandend maagzuur. Gelukkig zijn er heel veel goede pilletjes om dat in bedwang te houden maar fijn is het niet. Vooral niet bewegen, rechtop blijven, muizenhapjes eten en… cola met een rietje drinken! En zo ben ik die dag doorgekomen tot ik aan het eind van de middag opgehaald werd en naar huis kon.
Toen mijn familie er was tijdens de kerstdagen heb ik me goed gevoeld. De tweede kerstdag heb ik zelfs lekker kunnen eten van de gourmet die mijn broer in de keuken klaarmaakte. Maar zoals te verwachten heb ik de dag erna de tol moeten betalen. Geen knip voor de neus waard, gammel en misselijk was ik.
En gisteren zat ik alweer te stuiteren, alweer helemaal hieperdepieper. Er was geen houden aan. Ik ging online shoppen en dat is misschien wat uit de klauwen gelopen. Ik kreeg een paniekaanval. Ik ging in bed zitten om mezelf tot rust te dwingen maar keek om me heen en begon in gedachten alweer van alles te verplaatsen. Ik werd zelfs moe van mezelf. Na contact met mijn huisarts heb ik pammetjes gekregen om te kalmeren. Het resultaat is dat ik vandaag rustig genoeg ben om dit verhaal te schrijven en ook om wat te werken. Dat laatste is heel fijn, dan voel ik me weer normaal, even niet ziek.
Mijn eetgewoonten zijn radicaal veranderd, net als de manier waarop mijn lijf reageert. Mijn opvliegers, ik mis ze al bijna! En als ik mijn warrige haardos zie in de spiegel word ik al weemoedig bij de gedachte dat al dat haar straks verdwenen is…
Hey Joyce,
Volhouden daar! Chemo is vet heftig maar gelukkig is het een vast aantal behandelingen en dan ben je er vanaf. Liefs uit Nijmegen en een fijne jaarwisseling!
Kus,
Laura
Lieverd,
Wat heb je een zalige manier van schrijven, ik beleef het met je mee? Zit ook in de trein, wachtkamer, bij de arts of in zo’n scan in mijn half nakie.
Voor komend jaar wens ik jou en Frans de kracht en rust om te doen wat er moet gebeuren. Te genieten van de mooie kleine dingen en licht aan het einde van de tunnel te zien.
Ps in musea kan je prima in een rolstoel zitten, dan ben jij dit keer niet degene die duwt maar wordt je geduwd.
Dikke kus. Terry👩❤️💋👩🍾vergeet je geliefde bubbels niet.