Cold turkey

Ik ben alcoholist. Daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Een gewoontedrinker, die niet te genieten is als er geen wijn in huis is. Het is niet veel wat ik drink.. We schenken de wijn in hele grote glazen dan lijkt het niet zoveel. Een glas per avond, soms twee. Maar in feite zijn het iedere avond toch zeker twee glazen… of meer.

Ach, dat valt toch wel mee? Dat klopt. Maar het is vaste prik iedere avond. We hebben de ‘goede gewoonte’ om iedere dag te proosten op het positieve van die dag. Wat ging er goed vandaag? Waar werd je blij van? Waar ben je trots op? Maar o wee als er geen wijn is! Dan word ik toch wel sjagrijnig. (nu zou ik zeggen: dan raak ik in paniek!)

Na mijn eerste chemokuur ben ik afgekickt. Ik voelde me beroerd. Natuurlijk. Logisch. Dat was te verwachten. Mijn handen trilden, ik stond te wiebelen op mijn benen en er joeg een enorme onrust door mijn lijf. Hieperdepieper noemde ik het en de dokter schreef me oxazepam voor om te kalmeren.

En toen ging het licht aan. Keihard, ontluisterend, beschamend. Want in de bijsluiter stond: bij ontwenningsverschijnselen bij alcoholverslaving. Dus.

In eerste instantie wuif ik het weg. Nou zeg, ik heb net voor het eerst een chemokuur gehad, wat denk je wel. Maar de gedachte liet me niet los. En Google bevestigde het. Ik heb de kans nog niet gekregen om het met mijn huisarts te bespreken. Maar de oncoloog zei: “dat weet je dan na je volgende chemokuur”. Ergens hoop ik dat het echt afkickverschijnselen waren, want dat zou betekenen dat de volgende chemokuur minder erg is! Dus vrienden: ik drink geen alcohol meer. Punt uit.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *