Ja….. we gaan verhuizen!
Daar liggen veel redenen aan ten grondslag maar de belangrijkste is dat we graag gelijkvloers willen wonen. Dit was al langer een wens van ons en doordat ik nu ‘slecht ter been’ ben, is het wat urgenter geworden. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we midden in het verkoopproces. Het ziet ernaar uit dat ons huis over een paar dagen verkocht is. Dat ging supersnel. Vier kijkers en drie biedingen! Niet gek hè? Intussen jagen we op ons droomhuis. Maar dat is nog niet beschikbaar. Het kan dus zomaar zijn dat we een paar maanden op een bungalowpark gaan wonen! Dat beschouwen we dan maar als vakantie 😊
Maar goed, je huis verkopen geeft nogal wat stress. Het betekent onder andere dat het hele huis fotogeniek gemaakt moet worden. Dus nog even die ene muur behangen, de persoonlijke spullen verstoppen en de vloerkleden opbergen. Flink snoeien in de tuin, de buren informeren en nog wat afval wegwerken. En verder opruimen, opruimen, opruimen!
Wat was ik trots toen ik voor het eerst steunend op slechts één kruk zelf mijn vuile kopje naar de keuken bracht! Dat voelde als een overwinning. Nu ik goed kan lopen met maar een kruk, heb ik een hand vrij om allerlei spullen zoals een kop thee te verplaatsen. En dat komt goed uit als je je hele huis moet opruimen.
Zo heb ik mijn bureau (tafel) zelf versleept en de kleine boekenkastjes op hun plaats gezet. En terwijl ik deze uitdagingen het hoofd bied, loop ik ook meteen tegen de beperkingen aan. Ik kan rustig naar boven lopen en de was opvouwen. Maar de opgevouwen was kan ik niet naar beneden brengen. Ik kan eten koken, maar niet de groenten afgieten. Ik kan naar de Jumbo lopen, maar ik kan geen boodschappen doen. En ga ik er met de scootmobiel naartoe dan kan ik de deuren van de koeling niet open maken. Net zomin als producten van het hoge schap pakken…
Revalideren is hard werken. Iedere dag weer mijn grenzen verleggen. Eerst in huis rondlopen met een kruk en vervolgens naar buiten. De ene week 600 meter buiten lopen, de volgende week (al) bijna een kilometer. Conditie opbouwen en spieren trainen. In beweging blijven en voortdurend de balans zoeken tussen activiteit en rust. Nog even en ik loop zonder hulpmiddel! Het is een kwestie van oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
Ik kan nog lang niet dansen, maar ik ga wel iedere week vooruit. Stapje voor stapje kom ik dichter bij dit zo gewenste einddoel. Dat het veel energie kost, merk ik wel aan mijn eetlust. Soms kan ik de hele dag door wel blijven eten. Maar ook een goede acht uur nachtrust is onontbeerlijk voor mijn herstel.
Jammer genoeg staat de duofiets van het wijkcentrum nu in de winterstalling. Het was super dat we die iedere week een middag konden lenen. Zo konden we er gezellig samen op uit. Frans deed het zware werk en ik trapte lekker mee. En dat ging een stuk makkelijker dan lopen! Nu maar hopen dat ik snel een elektrische driewielfiets krijg van de gemeente…..