Slikken

Deze week ben ik 3 keer in het AMC geweest en gisteren hebben we 5 artsen gezien. De orthopeed: “ik verwijder het deel van uw scheenbeen met de tumor.” Slik. De plastisch chirurg: “ik verplaats uw kuitbeen. Het duurt een jaar voordat u weer goed kunt lopen.” Slik. De oncoloog: “chemotherapie helpt om de kans op uitzaaiingen te verkleinen. Voor nu beroerd maar voor de toekomst beter. Liefst beginnen we er nog voor de Kerst (over 9 dagen) mee” Slik. “U moet voor iedere kuur twee nachten in het ziekenhuis blijven.” Slik. Eenmaal thuis een telefoontje: “Kunt u morgenochtend om 8.45 uur komen voor de ejectiefractiebepaling, een onderzoek van het hart”. Slik. “Lieve vriendinnen, ik kan morgen niet mee naar het museum, ik moet naar het ziekenhuis.” Slik.

Het was even slikken. Frans trekt het niet meer en meldt zich ziek. De spagaat tussen verantwoordelijkheid voor zijn studenten en zijn werk en anderzijds zijn zorgen over mij verscheurt hem. Snik.

Waar zijn we in terecht gekomen? Ik lees blogs van anderen die met kanker leven en ontdek dat het leven nooit meer hetzelfde is. Voor ons stapelt zich een berg onzekerheden op waardoor ik mijn toekomstbeeld moet bijstellen. Ik heb behoefte aan een planning, aan data waar ik me op kan richten. Wat kan ik straks nog wel en wat niet meer? Heeft het wel zin om afspraken te maken als ik ze weer moet afzeggen?

Mijn wereld begint heel klein te worden. Maar geldt dat niet voor iedereen in deze coronatijd? Ik vind mijzelf steeds vaker en langer in keuken. Ik heb er plezier in om allerlei groene salades, gezonde koekjes en verse soep te maken. Waarvoor Frans de boodschappen doet in de supermarkt. Want die drukte daar vermijd ik nu. Alle drukte trouwens vanwege corona. En toch ga ik morgenochtend naar de stad om te kijken hoe mijn kleindochter leert schaatsen. Die geluksmomentjes pluk ik waar ik ze maar kan vinden.

Maandag hoor ik definitief of de chemotherapie woensdag gaat starten. Dat betekent twee nachten in het ziekenhuis blijven en vrijdag weer thuis komen. En daarna gaan we het beste maken van de Kerstdagen! Mijn nieuwe knalgele crocs met vrolijke smileys erop zijn in ieder geval altijd goed voor een glimlach, zelfs in het ziekenhuis 😊

Vrolijk Kerstfeest!

7 reacties

  1. Jeetje lieve Joyce, wat veel keren slikken in zo korte tijd… heel veel moed en vertrouwen eens ik jou de komende tijd. En liefs!

  2. Heftig weer Joyce.

    Maar ik wens je alle energie toe die je nodig hebt. Pluk de dag is een open deur en het schaatsen van je klein dochter is daar een goed voorbeeld van. Geniet daar vooral van en dat helpt om je accu op te laden voor de dingen die komen gaan.

    Liefs van je neefje.

  3. Wat heftig zeg! Ik kan je alleen op afstand moed en sterkte sturen. En probeer inderdaad ook de mooie dingen te blijven zien……knuffels uit Houten.

  4. Nou Joyce, wat heftig weer.
    Uit je berichtje maak ik op dat het dus niet in de weke delen zit?
    Ik wilde je morgen bellen, maar zal het niet doen… je verwacht immers een telefoontje uit het ziekenhuis.
    Maar ik wil je wel ontiegelijk veel sterkte wensen en Frans natuurlijk ook! Pak je geluksmomentjes!
    Ik denk aan jullie! *knuffel*

  5. Lieve Joyce, wat een heftige berichten. Knap, dat je de positieve momenten pakt. Blijf de dag plukken! Hoop, dat 2022 voor jou een positief jaar gaat worden met een omslag naar genezing! Kracht en sterkte gewenst uitHouten!

Laat een antwoord achter aan Rina Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *