Opdrogen, bijkomen en uitrusten

Stel je voor dat je in een boot de zee op gaat… De schipper kiest het ruime sop en je ziet het land vervormen tot een smalle streep. Je wordt omringd door een grote vlakte deinend water. En daar op zee, als je net nog de kust kunt zien aan de horizon, wordt je overboord gegooid. Je gaat kopje onder, komt boven, proest het uit, krijgt een grote golf over je heen, begint te watertrappelen en spuugt het zoute water uit. En dan bedenk je dat er niemand in de buurt is om je te redden. Geen boot waar je aan boord klimt, geen schipper die je een reddingsboei toewerpt. Je bent op jezelf aangewezen. En dat betekent zwemmen. Zo goed als je kunt. Je probeert je mee te laten voeren met de golven – go with the flow. Net zolang totdat je land bereikt. Want pas als je op het droge bent kun je opdrogen, bijkomen en uitrusten. Blij dat je weer vaste grond onder je voeten hebt. En dan weten dat je volgende week weer in dat bootje moet stappen en overboord gegooid wordt…..

Dat is ongeveer hoe de serie chemokuren voelt. Telkens weer naar het ziekenhuis en 48 uur aan het infuus. Daarna een week beroerd en dan weer herstellen en fit worden voor de volgende kuur. Helaas hebben we gisteren gehoord dat er nog geen zichtbaar effect op de tumor is na de eerste twee kuren. Maar we gaan wel door, want de chemotherapie is ook bedoeld om het risico op uitzaaiingen ter verkleinen. Om te overleven.

Deze week had ik een intake bij de oncologische fysiotherapeut en dat was heel fijn. Vanuit haar ervaring begrijpt ze waar je doorheen moet. Dat het niet alleen een lichamelijk proces is, maar dat er ook mentaal en emotioneel van alles aan de hand is. Dat je last kunt krijgen van cognitieve problemen, zoals geheugen- en concentratieproblemen. Dus als je me niet meer zo scherp vindt als je gewend bent, dan komt dat door mijn chemobrein.

En ja, toen ik maandag de hele dag gewerkt had, was ik moe. En dat is heel ongewoon voor mij. Want werken is leuk, het geeft me voldoening en plezier. Niet iets waar ik normaal gesproken moe van word. Maar nu moet ik goed naar mijn lichaam luisteren. Geen haast hebben, mijn tempo aanpassen. Langzamer fietsen, rustiger de trap oplopen, meer tijd uittrekken om te douchen. En dat betekent dat ik minder kan doen dan normaal. Iedere keer keuzes moet maken: ga ik wandelen of douchen? Ga ik werken of tekenen? Een blog schrijven of eten koken? Waar word ik blij van? (van alle lieve kaarten die we krijgen) Waar krijg ik energie van? (van contact met jullie!)

Ik ben heel blij en dankbaar dat Frans handig is in het huishouden. Hij kookt en hij wast en hij poetst. Hij zet het vuilnis aan de weg en doet de boodschappen. Ik kan me geen zorgzamere man wensen. Vaak denk ik dat het moeilijker is om ernaast te staan dan de patiënt te zijn. Maar samen zijn we sterk!

Inmiddels heb ik een nieuw kapsel en maak ik dankbaar gebruik van de mogelijkheid om met de taxi te reizen. Dat is overigens een avontuur op zich, want iedere chauffeur is weer anders. De ene kletst je de oren van de kop en de ander zegt geen boe of bah. De ene luistert niet en de ander praat niet. Maar goed, het scheelt een hoop reistijd en vooral het ingewikkelde invullen van een declaratie. En zo heeft ieder voordeel weer zijn nadeel.