Onderzoeken, onderzoeken…

Hij kijkt met zijn ogen, hij voelt met zijn handen en hij luistert met zijn oren. Zo vormt de arts zich een beeld van wat er met mij aan de hand is. Maar dat is niet genoeg. Om me te kunnen genezen heeft hij meer, veel meer informatie nodig. En dus zijn er onderzoeken nodig. Heel veel onderzoeken. En dat betekent ook iedere keer weer wachten op de uitslag. Wat een proces…

Een echo en een MRI-scan heb ik al gehad. En afgelopen week zijn mijn longen en mijn benen nog op de foto gezet. Een bloedonderzoek was nodig om te bepalen of mijn nierfunctie voldoende is om de contrastvloeistof bij de PET CT scan weer af te voeren. En die PET CT scan én een biopt (een echografie met punctie) zijn donderdag aan de beurt. Dat wordt een dagje Amsterdam want die PET CT scan duurt wel twee! uur. Pfffff. Het is maar goed dat Frans heel erg goed is in wachten.

Welkom in mijn wereld! Dit heb ik in mijn 61-jarige leven nog niet eerder meegemaakt. Langzaam begin ik te begrijpen wat er bedoeld wordt met dat je ‘in de molen gaat’. Ik ben terecht gekomen in een traject van consulten, gesprekken, onderzoeken, wachten, behandelen, onderzoeken, wachten etc. Wat een leven!

En hoop. Hoop dat de kanker niet uitgezaaid is. Hoop dat het dan met een operatie opgelost is. “Als het lokaal is, dan is het goed te behandelen” zei de dokter. Hij heeft het al vaker gedaan. Dat stelt wel een beetje gerust. Over bestralingen en chemokuren hebben we het nog niet gehad.

Ik stel me nu maar voor dat het straks net is alsof ik een gebroken been heb. Dat het zo’n 6-8 weken in het gips gaat en dat ik daarna moet revalideren, leren lopen EN dansen! Dat revalideren daar zie ik niet tegenop. Dat kan ik wel. Ik ben gedisciplineerd genoeg om dagelijks de nodige oefeningen te doen. EN ik heb een zeer sterke drijfveer: ik wil dansen!