Zachtjes staat de erwtensoep te pruttelen, de radio speelt hits uit 2022 en buiten is het 13 graden. Het is Nieuwjaarsdag. Het begin van een nieuw jaar, met nieuwe hoop en nieuwe vooruitzichten.
Comfortabel in mijn joggingpak zit ik aan tafel met mijn laptop. En ik bedenk me dat ik binnenkort geen huis meer heb! Oeps. Ja, ons huis was snel verkocht. Aan iemand die viel voor de gele keuken! (zie je wel dat er mensen zijn die het net als ik mooi vinden). Het worden spannende weken, want 1 maart moeten we hier weg zijn. Maar we hebben nog geen andere woning. De huizenjacht heeft dus een wat dringender karakter gekregen. Dat noemen we nu avontuur!
Het afgelopen jaar was geen avontuur, maar een crisis. Die we overigens goed doorstaan hebben (ik sta weer op mijn benen, we zijn nog bij elkaar en we zijn niet failliet). En dan zijn er van die momenten dat ik achterom kijk en zie welke weg ik afgelegd heb.
Door te praten met anderen besef ik hoe ver ik al ben gekomen. Lotgenoten zijn gefrustreerd omdat ze steeds minder kunnen. Maar ik ben blij met alles wat ik weer zelf kan: de was ophangen, strijken, samen het bed opmaken en zelfs boodschappen doen. Want in april kon ik niet meer dan naar de wc huppen met m’n looprek. Toen stond ik op nul, min tien volgens mijn fysiotherapeute. Nu kan ik in huis zonder stok lopen (lopen met losse handen!) en ben ik aan het trainen om normaal de trap op te lopen. Mijn conditie en spierkracht worden beter en ik kan langere afstanden lopen. De teller staat nu op 1 kilometer zonder pauze en mijn dagrecord is 5.148 stappen. Maar belangrijker nog: ik heb een paar dansjes gedaan met Frans!
Laatst was ik verkouden. Of misschien hoorde ik bij de groep van 30% Nederlanders die griep hebben. Ik liep al bijna drie weken te hoesten en mopperde dat het zo hardnekkig was. Het hield maar niet op. Al pratend met de kapster leerde ik dat de krullen in mijn haar feitelijk beschadigde haren zijn door de chemo. Dat gaat dus weer over. Gelukkig. Ik zie het nu al gebeuren: een deel van mijn haar is alweer lekker steil geworden. De artsen zeiden me al dat mijn situatie niet hetzelfde is als een gebroken been. Er is veel meer weefsel beschadigd, ik heb chemotherapie gehad, een neutropene sepsis, bloedtransfusies en een nare infectie. En zo kwam vorige week ineens het besef dat mijn lichaam nog steeds druk is met herstellen. Van kanker, van chemotherapie, van een ingrijpende operatie. Pfffff. Mijn krullen tonen het. Geen wonder dat die hoest niet zo snel weer over was.
Maar goed, ik voel me al weer heel wat. Want ik kan al ruim een half uur achter elkaar op mijn benen staan en een kilometer lopen. Ik doe steeds meer in het huishouden en vergeet dan graag alles wat ik niet kan. Zoals normaal de trap af lopen. Spullen verplaatsen die ik met twee handen moet vasthouden. Boodschappen doen. Op een krukje staan. Fietsen. In het bos wandelen. Winkelen. Zucht.
En dan wil ik weer meer gaan werken. Niet doen, zegt mijn verstand. Gebruik de energie liever om te lopen, en te fietsen. Want mijn enkel is nog niet soepel genoeg en ik moet nog veel meer spierkracht en conditie opbouwen. En de ruimte in mijn hoofd is nodig om de verhuizing te coördineren. Dus ik concentreer me op beweging (verhuisdozen en koffers inpakken) en tussendoor blijf ik kraaltjes rijgen en boeken lezen.
En maak ik er werk van om te zorgen dat we niet dakloos zijn op 1 maart…
Lieve hemel, als je alles zo achter elkaar zet dan is het echt……… veel, heeeeel veel wat er gebeurd is. Jij/ jullie mogen trots zijn en lieverd, je laatste opmerking is denk ik een goede. Eerst energie stoppen in bouwen aan een sterker, fitter lijf.
Huis zoeken zal nog genoeg energie kosten. Ik dacht dat jullie al iets op het oog hadden.
Succes, en wat betreft lang kwakkelen, ik heb echt de griep gehad en lag van voor de kerst tot afgelopen week nog erg veel op bed/ bank. Het duurt lang. Balen.