Niet zomaar een bultje

Uitzaaiing…

Operatie…

Bestraling…

Plekje op de long…

Niet de woorden die ik wilde horen een jaar na de operatie aan mijn been. Maar iets in mij deed me besluiten om in januari bij de oncoloog aandacht te vragen voor het bultje op mijn arm. Dat er overigens al ruim een jaar zat. Er werd serieus en snel werk van gemaakt om het te onderzoeken. En na een echo, een MRI-scan en een operatie waarbij het verwijderd werd, bleek het niet zomaar een bultje te zijn.

Roetsj!! Daar stort de achtbaan naar beneden en vliegt met een noodvaart door de kurketrekker heen. Wat er dan door je heen gaat….. Ik schrok me een ongeluk, ik kon het niet geloven, boos was ik op mijn lijf dat me in de steek liet, moedeloos want daar gaan we weer, maar bovenal: Angst. Want wat als…? Als het niet meer te genezen is? Als dit het begin van het einde is? Als ik dood ga? Ik ben tweeënzestig en er nog niet aan toe om dit leven te verlaten. Er is nog zoveel om voor te leven. Zoveel vreugde in mijn leven, zoveel moois, zoveel liefde. Zesentachtig heb ik met mezelf afgesproken. Dat lijkt me een mooie leeftijd.

Het bultje bleek een uitzaaiing van de leiomyosarcoom die vorig jaar uit mijn been verwijderd is. Een PET-CT scan van mijn hele lichaam en een ernstig gesprek met de specialisten volgden. Ik wist al dat er in mijn arm nog een andere (kleine) tumor zit. Die hebben ze nog even laten zitten in afwachting van de uitslag. Maar op mijn longen zit een plekje dat gegroeid is ten opzichte van een jaar geleden. Dus dinsdag mag ik alweer voor een operatie aan mijn arm naar Amsterdam en de week daarna gaan we in Almere de bestraling van mijn long voorbereiden. De hele maand april staat in het teken van dit behandeltraject. Gelukkig is het te overzien en gloort er hoop aan de horizon. Maar we moeten het toch maar weer ondergaan.

Hoewel ik dus ernstig ziek ben, voel ik me kiplekker. Met mijn niet-elektrische driewielfiets kan ik nu gaan en staan waar ik wil. Wat was ik blij toen ik eindelijk weer eens gewoon in een winkel nieuwe kleren kon kopen! En naar de Hema kon voor nieuwe theedoeken. Het is sowieso een feest om weer zelfstandig boodschappen te kunnen doen. Mandje achterop, stok mee en gaan met die banaan! Met de wind in mijn haren en het zweet op mijn rug geniet ik van deze nieuw verworven vrijheid. En met wat doorzettingsvermogen fiets ik soms wel 20 kilometer op een dag! Ik heb dus aardig wat conditie en spierkracht opgebouwd. En voel me zo fit als een hoentje. Dat is maar goed ook, want nu ben ik sterk genoeg om alle toestanden te doorstaan.

Gelukkig hebben we ook iets om naar uit te kijken: een nieuw appartement vanaf 1 mei! Gelegen in Harderwijk aan een groenstrook en in dezelfde wijk als waar we eerst woonden. Gezellig dichtbij de kleinkinderen. En met een weids uitzicht vanaf de vierde etage. De inrichting van deze nieuwe woning biedt mij een leuke afleiding van alle narigheid. Een mooi vooruitzicht.

Intussen zitten we lekker in ons huisje in het bos. Daar genieten we volop van de rust, de ruimte en de natuur om ons heen. En nee, het is niet koud want het chalet heeft centrale verwarming. Het restaurant serveert ons iedere vrijdag heerlijke patatjes en de eekhoorntjes rennen door de tuin. Vanmorgen hebben we per ongeluk 4 kilometer gewandeld in het bos en dat is een nieuw record voor mij. Ik wist niet dat ik het kon. Ik heb mijn grens weer verlegd en daar put ik kracht uit om het vol te houden tot ik weer helemaal beter ben.

2 reacties

  1. Lieverd,

    Ik heb van de week via Karin B. Het afschuwelijk nieuws gehoord dat je weer terug de mallemolen bent. Dat op zich alles wel goed met je gaat maar wat een knal. En dan moet je maar weer opstaan, een manier van leven zien te vinden, et cetera et cetera. Liefie ik ben trots op je

Laat een antwoord achter aan Laura Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *