Gewoon

Pieppiep… pieppiep… pieppiep… je geeft de wekker een mep, rekt je uit en zwaait je benen over de rand van het bed. Gedachteloos slenter je naar de wc waar je blijft zitten tot je goed wakker bent. Dan stap je onder de douche, je poetst je tanden en kleedt je aan. Doodgewoon. Zoals iedere dag. Je loopt (de trap af) naar de keuken en maakt je ontbijt. De dag kan beginnen.

Totdat je op een dag niet meer kan lopen. En deze hele ochtendroutine niet meer uitgevoerd kan worden zoals je gewend bent. Je zet een bed in de woonkamer, de salontafel gaat rechtop in de hoek en wassen doe je met een teiltje water aan tafel.

“Heeft u moeite met het uitvoeren van uw dagelijkse activiteiten?” Nee. Want er is een nieuw normaal ontstaan. Met aangepaste dagelijkse activiteiten. In plaats van dat ik dans, op de fiets stap of ga wandelen in het bos, zit ik nu thuis aan tafel kraaltjes te rijgen. Ook leuk, maar niet wat ik het allerliefste doe.

Het is ruim een half jaar na de operatie. Zo lang heb ik niet onder de douche gestaan. Stond ons bed in de woonkamer en de salontafel rechtop in de hoek. Al maanden heb ik niet meer gekookt, niet meer gedanst, gewandeld of gefietst. Zat/lag/hing ik op bed. Ongelooflijk als ik daar nu op terug kijk. Ja, ik kan er nu op terugkijken! En daarmee is ook het emotionele verwerken begonnen. Wat is er allemaal gebeurd? Wat heb ik ondergaan? Hoe hebben we het samen gedaan? Wat is er veranderd? En vooral: hoe nu verder?

Drie weken geleden was ik klaar met de maandenlange antibioticakuur. Twee weken geleden liep ik voor het eerst buiten met mijn krukken. Ik had weer volop energie! Het ging ineens in rap tempo vooruit. Niet meer met kleine stapjes, maar met zevenmijls stappen! Buiten lopen, de trap op en aan het aanrecht staan. Het is allemaal zo gewoon en voor mij nu zo bijzonder!

Het is alsof de zon door de wolken breekt. Ik kan niet beschrijven hoe blij ik ben dat ik weer ‘gewone’ dingen kan doen, zoals eten koken en een blokje om lopen. Ja, zelfs van de keuken poetsen en de vloer dweilen (in mijn rolstoel) word ik blij! En als ik dan samen met Frans op de duofiets zit en 20 kilometer mee kan trappen dan springen werkelijk de tranen in mijn ogen van vreugde!

Bij de controle afgelopen donderdag was het ook alleen maar goed nieuws. Mijn longen zijn schoon wat erop duidt dat er geen uitzaaiingen zijn. Er zijn geen tekenen meer van een infectie. Het bot in mijn been groeit en ik mag opbouwen tot ik er over 6 weken volledig op kan staan! Geweldig toch?

We kunnen weer gewoon in onze slaapkamer slapen, ik kan me gewoon in de badkamer wassen en beneden staat de salontafel gewoon weer voor de bank.

Ik ben weer ‘gewoon’…. maar dan wel met krullen in mijn haar!