De Lichtjesloop

Op een typisch Hollandse druilerige septembermiddag trekt onder begeleiding van opzwepend getrommel een stoet aan mensen over de Stille Wei. De hele dag zullen hier mensen lopen om geld in te zamelen voor Stichting De Maretak, het inloophuis voor iedereen die kanker heeft of heeft gehad en hun naasten. Voorop lopen de natgeregende eregasten; zij die steun vinden bij De Maretak. Langs de 400 meter lange route staan honderden zakken met kaarsen, versierd door even zovele personen die geraakt zijn door deze verscheurende ziekte. Het is een dag voor verbinding, voor reflectie, voor ons, voor mij.

Op het veld staan talloze kraampjes waar van alles te koop is voor het goede doel. De super bellenblaasster houdt de kinderen bezig. Lokale koren en artiesten zorgen voor de muzikale omlijsting. En in de verwarmde tent worden de eregasten getrakteerd op een buffet en worden diverse activiteiten aangeboden.

Als ik de route afleg in mijn rolstoel, zie ik kaarsenzakken met foto’s en namen erop van dierbaren. En een gevoel van dankbaarheid doorstroomt mij. Dat mijn naam er niet bij staat. Dat ik er nog ben. Dat ik lééf.

Tegelijk treft het mij ook hoeveel mensen geraakt zijn door deze nare ziekte. Want kanker heb je niet alleen. En dat wordt hier op deze zaterdagmiddag op de Stille Wei pijnlijk én hartverwarmend zichtbaar.

Mijn emoties gieren de pan uit. Want ik ben heel blij om er weer eens uit te zijn. Ik geniet van de live muziek en ben trots dat ik zelf met mijn krukken kan lopen. Maar ik besef ook ineens weer ten volle in wat voor proces we zitten. Wat we het afgelopen jaar allemaal over ons heen gekregen hebben. En hoe gelukkig ik ben om Frans aan mijn zijde te hebben en de steun van mijn kinderen die hier in de regen naartoe gekomen zijn. En van degenen die er niet bij konden zijn maar wel hun teken en knutseltalent opgediept hebben om zakken te versieren.

Natuurlijk heb ik de kids nog aan het lachen (van schrik) gemaakt. In het parcours zat namelijk een steil hellinkje. Frans duwde mijn rolstoel en een vrijwilligster bood al aan om even te helpen om boven te komen. Dat was geen overbodige luxe, alleen ging het niet in een rechte lijn en eindige de rolstoel bovenaan de helling met het kleine voorwiel in een gat. En daar hing ik dan. Schuin achterover zittend/hangend terwijl twee man met al hun kracht probeerden te voorkomen dat ik net zo hard weer naar beneden zou kukelen. En aan de voorkant drie man die het wieltje uit het gat bevrijden en me met rolstoel en al naar boven trokken. Ja, een spektakel was het zeker!

Tijdens en na het eten praat ik met lotgenoten en ik merk dat ik het fijn vind om ervaringen uit te wisselen. Haaruitval, kapotte nagels en darmen die van slag zijn: ik ben niet de enige. Maar vooral: hoe ga je nu verder met je leven? Mijn doel is om weer te kunnen dansen en met de kleinkinderen te kunnen spelen. Maar waar sta ik nu in het proces? Wat staat me nog te wachten? Hoeveel tijd heb ik nodig? We gaan het zien.

Ik ben al die kanjers van De Maretak heel dankbaar voor deze bijzondere dag. Ze bieden me een plek waar ik terecht kan met al mijn vragen, twijfels, tegenslagen en overwinningen. En volgend jaar? Volgend jaar loop ik zelf mee!