Deze week was ‘de goede week’. De week waarin ik hersteld ben van mijn chemokuur (en afkickverschijnselen) en me goed voel. En dat betekent dat ik maandag gewoon weer aan het werk ging. Een onbeschrijflijk fijn gevoel was dat! Even niet ziek zijn, maar een gewone werkdag beleven. Natuurlijk, er mankeert niets aan mijn hoofd. En gelukkig werk ik altijd vanuit huis. Maar sinds ik weet dat ik kanker heb voel ik me niet meer zo normaal. Er is iets mis met mij. Er zit een bult in mijn been. Niet zomaar een bult, maar eentje met een kwaadaardig karakter, een tumor. Ik moet chemokuren ondergaan waar ik misselijk van word en ik moet een keer geopereerd worden en daarna langdurig revalideren. En tussendoor ben ik normaal.
Ik voel me niet ziek, ik heb geen pijn, ik ben fit. Dus schakelen we naar normaal. Het nieuwe normaal wel te verstaan. Een situatie waarin ik vla met slagroom eet, suiker in mijn thee doe en eieren met spek op mijn dik met roomboter besmeerde boterhammen doe. Waar ik om 4 uur ’s middags mijn tanden poets omdat ik dan niet hoef te kokhalzen. En een pillendoos heb aangeschaft om het overzicht te houden.
Heel fijn is het om weer ‘gewoon’ een uur te kunnen wandelen. En om fit genoeg te zijn om vier keer op een dag de 3 km naar de stad te fietsen. ‘Gewoon’ de was doen, eten koken en de vloer dweilen.
Maar ik ben nu wel mijn haren kwijt. Dat wil zeggen ik heb nog 1 cm aan stekeltjes op mijn hoofd. Ik zag er tegenop om het te laten scheren en had mijn vriendinnen gevraagd of ze me wilden steunen tijdens wat ik dacht dat een emotioneel moment zou worden. Maar met die lieve gekke meiden erbij werd het een soort van gezellig uitje. En van de overvloed aan complimentjes ben ik gewoon blij geworden.
En omdat ik nu nog ‘gewoon’ kan lopen en fietsen, ben ik deze week krukken gaan halen. Zodat ik vast kan gaan oefenen voor straks na de operatie. Oef, de eerste keer viel niet mee (daar komt dat ‘oef-en-en’ vandaan 😉). Ik moet nog wat spierkracht ontwikkelen in mijn armen. Dus vandaag twee keer de keuken heen en weer en dan morgen vier keer? Wish me luck!
Morgen en overmorgen zijn ‘gewone’ werkdagen en woensdag vertrek ik voor twee dagen naar het ziekenhuis (waar ik overigens wel bezoek mag ontvangen) voor de volgende chemokuur. Waarna weer een slechte week volgt. Dat is dan weer normaal.
Bij het lezen van deze blog(woorden) schieten de tranen in mijn ogen. Ik voel met je mee en ben dan diep verdrietig. Ik hou van je en leef met je mee. Samen maken we dit mee. Ik wordt zo blij van de foto`s die in je blog staan. Waar haal je de kracht vandaan.
Nou Frans, ik heb echt diep respect voor de manier van schrijven van Joyce. Inderdaad! Waar haalt ze de kracht vandaan!
Maar aan jou denk ik ook regelmatig, want het zal voor jou ook een rollercoaster zijn! Sterkte en knuffel !!!!