“U doet het heel goed, mevrouw”, zei de oncoloog tegen me. Maar zo voelde het niet met een schimmelinfectie in mijn mond waardoor ik een week lang alleen vloeibaar voedsel kon eten (met een rietje).
Aan de andere kant zijn er allerlei positieve punten te benoemen: ik heb geen last gehad van misselijkheid en overgeven na mijn vorige chemokuur. Geen bloedingen, geen verminderde eetlust, geen problemen met mijn stoelgang! En gelukkig ook geen tintelingen of doof gevoel in mijn vingers of tenen (neuropathie). Ik doe het dus goed 😊
Doodmoe word ik ervan dat ik bij alles moet nadenken. Ik heb het gevoel dat ik alleen nog maar bezig ben met het reageren op signalen van mijn lichaam. Ben ik misselijk? Slik dan pilletje A. Last van brandend maagzuur? Neem dan een slok van B. Heb ik last van verstopping (geen idee)? Daar hebben we laxeermiddel voor. Mondgel gebruik je als je een droge mond hebt en paracetamol is tegen de pijn. Is mijn huid droog, dan moet ik een crèmetje smeren en voor mijn droge ogen heb ik oogdruppels. Heb ik een loopneus, dan pak ik een papieren zakdoekje. Ben ik moe, dan moet ik slapen. Ben ik moe, dan moet ik bewegen!? Wil ik eten? Dan eerst 2 paracetamols en de suspensie tegen de schimmelinfectie. En bedenken wat ik naar binnen kan werken zonder te hoeven kauwen? Pffffff… het lijkt wel een fulltime job!
Op deze manier blijft er weinig denkruimte over voor leuke dingen (zoals werken of een boek lezen). Ook mijn beperkte concentratievermogen en vermoeidheid helpen er niet aan mee. De afgelopen twee weken ben ik niet verder geweest dan van mijn bed naar de bank, 300 meter naar de huisarts en een blokje om van 1 hele kilometer. En dat terwijl ik normaal gesproken moeiteloos 5 km wandel of 15 km fiets. In de woonkamer staat nu een gehuurde hometrainer mij uit te dagen om in beweging te komen. Morgen…
Helaas bleek donderdag dat ik bloedarmoede heb. Dat verklaart mijn vermoeidheid van de laatste tijd. Om te zorgen dat ik woensdag weer fit ben voor de volgende chemokuur, krijg ik daarom morgen een bloedtransfusie hier in Harderwijk. Als het goed is knap ik daar van op. En dan gaan Frans en ik er dinsdag nog weer even een gezellig dagje uit van maken!
Afgelopen vrijdag heb ik mijn onbedwingbare behoefte om erop uit te gaan in daden omgezet. We hebben een rolstoel geleend van het ziekenhuis en zijn naar de boulevard gewandeld. Konden we even lekker uitwaaien en gezellig koffie drinken. Want wie moe is, moet slim zijn!
Joyce wat schrijf je goed. Het leest heel erg goed. Ga een boek hierover schrijven. Je zult veel lezers treffen, die er baat bij hebben. Het belangrijkst is dat je positief blijft. En ik dus ook.
Lief vriendinnetje,
Ja zo herkenbaar jouw “proces” daarom des te meer balen dat jij het moet doormaken.
Ik vond de metafoor van zwemmen in 🌊 heel ontroerend .
Ik hoop dat het geen bijwerking is dat jij je gevoel voor humor gaat verliezen.